Een reis om nooit meer te vergeten...

Mijn naam is Elise Vandenborre en ik studeer Orthopedagogie aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen. Ik zit in mijn laatste jaar en kreeg op school de opdracht om, samen met 2 andere studenten, een reis naar het buitenland te doen om er de hulpverlening te vergelijken met die van ons. Van zodra ik het woord ‘reis’ hoorde had ik meteen al een antwoord klaar. Roemenië! Daar konden we hoe dan ook niet meer onderuit. Waarom?

Mijn grootouders Emiel Baetens en Martha Nevelsteen reizen al 15 jaar naar Roemenië. Ze bezochten het hele land en brachten ieder jaar kledij, speelgoed en materiaal mee om in de dorpen te bedelen. Ik ben er mee opgegroeid. Al sinds mijn kinderjaren weet ik niet anders dan dat mijn oude kleding en speelgoed bij Vake en Moeke in de bergplaats terecht komt om mee naar Roemenië te reizen. Wanneer we op bezoek kwamen werden mijn broer en ik dan ook overspoeld met spannende verhalen over wat ze daar gezien en gedaan hadden. Vake haalde dan foto’s naar boven, bekeek met ons de landkaart en kon er uren over praten. Natuurlijk waren het niet altijd sprookjesverhalen. Zo hebben ze in 2005 een keer vastgezeten in een overstroming. Dat was wel even schrikken. Hoe dan ook de meeste verhalen waren heel aangenaam en overtuigden mij om er ooit ook eens langs te gaan. Nu is het eindelijk zo ver, ik ga de stap wagen... Eerder dan gedacht misschien, maar dat maakte mij niets uit. Ik was klaar om in de voetsporen van mijn grootouders te treden, en het land zelf te gaan ontdekken. Een gemakkelijke tocht was het niet.

We kregen van onze school uit geen ondersteuning en moesten dus alles zelf regelen. We contacteerden de VZW Geels Roemenië komitee en vroegen om ons hierbij te helpen. Meteen werden we uitgenodigd om bij hen langs te gaan en er Johny Suru te ontmoeten. De man die ons in Roemenië ongelofelijk ondersteund heeft, zo bleek later.

We kregen bij dit bezoek wat meer uitleg over hoe ons verblijf zou verlopen, waar we zouden slapen, wat het ons zou kosten,... Johny vroeg ons wat onze schoolopdracht net inhield en vertelde ons dat hij voor ons alles zou regelen. Het contact met hem verliep niet altijd even vlot, maar uiteindelijk stuurde hij ons een mailtje waarin hij bevestigde dat we op verschillende voorzieningen een bezoekje mochten gaan nemen om de hulpverlening te bekijken. Daarna gingen we langs bij mijn grootouders. Vake vertelde ons met alle plezier over zijn vele reizen, haalde wel 5 dikke kaften vol foto’s boven, toonde ons het filmpje van de overstroming destijds, gaf ons talloze kaarten en informatiegidsen mee,... We hadden meer dan genoeg materiaal om kennis te maken met het land. We selecteerden de belangrijkste informatie en verwerkten die in 3 presentaties, die we vervolgens voor onze klasgenoten moesten brengen. Het was aangenaam om dit voor te bereiden, omdat we zelf op deze manier ook heel veel over het land leerden. Het was een goede voorbereiding om mee te starten. Vlak voor ons vertrek zochten we nog een aantal nuttige telefoonnummers op, en leerden alvast enkele basiswoordjes Roemeens. Dat zou zeker wel van pas komen!

En dan was het zo ver... 24 januari vertrokken we al vroeg in de ochtend naar de luchthaven om aan ons avontuur te beginnen. Ik keek er echt naar uit en kon niet wachten om iedereen te ontmoeten. Eens we geland waren gingen we naar de uitgang van de luchthaven. Hier vonden we al gauw Johny en zijn vrouw Gaby. Ze brachten ons naar ons nieuwe thuisdorp Slatina-Timis. Je zou denken dat een rit van 2 uur saai zou zijn, maar niets was minder waar. Onderweg zagen we prachtige, felgekleurde huizen en leuk ingerichte voortuintjes. We zagen enkele plaatselijke winkeltjes, reclameborden waar we enkele woorden uit herkenden, we zagen herders met hun schapen, mensen die over de straten wandelden,... Het was fijn om langzaam te wennen aan deze nieuwe omgeving. Eens we aangekomen waren bij ons gastgezin werden we enorm vriendelijk ontvangen.

De familie Aghescu zorgde heel goed voor ons, installeerde onze koffers, gaven ons wat te eten. Eten?! Als dat maar goed kwam... We hadden op voorhand zowel goede als slechte dingen gehoord over het Roemeense eten en waren toch wel een beetje bang dat we het niet zouden lusten. We hadden elkaar al gesust met de woorden “Ach ja een week weinig eten is goed voor onze lijn.” Maar die woorden waren absoluut overbodig. Volgens mij heb ik nooit eerder in mijn leven zoveel gegeten. Het was ongelofelijk lekker en we werden er op onze wenken bediend. Ook als het aankwam om drank hadden we niets tekort.. Vader Gheorghe toonde met trots zijn heel collectie sterke drank en wijn en liet ons steeds iets proeven. We hadden niet te klagen. De eerste avond nam Catalin, de zoon van ons gastgezin, ons mee naar het GLT, de jongerenwerking. We ontmoette er verschillende jongeren uit het dorp en speelden met hen enkele spelletjes. De avond vloog voorbij en uiteindelijk konden we moe maar voldaan gaan slapen. De volgende ochtend kregen we een fantastisch ontbijt en vertrokken daarna op een wandeling doorheen het dorp. Catalin en Gabriël, de zoon van Johny, lieten ons alle belangrijke plaatsen in het dorp zien. Ze vertelden ons wat over het geloof en bezochten met ons de katholieke en orthodoxe kerk. Na enkele uren wandelen gingen we iets drinken in het cafétje in het centrum. Daar vertelden ze ons wat over hun vrijetijdsbezigheden, over hun onderwijssysteem,... We lieten elkaar ook ons geld zien. Ze begrepen niet dat ons geld scheurbaar is, en wij begrepen niet waarom hun geld van plastic is. Na een fijne namiddag gehad te hebben gingen we naar huis om te eten en speelden we nog een gezelschaps-spelletje met de hele familie. De volgende dagen zouden we minder met het gastgezin optrekken omdat de kinderen weer naar school moesten en de ouders geen Engels spraken. Johny had onze dagplanning ook zo vol gepropt dat we amper tijd hadden om naar huis te gaan om te eten. Het was een hele interessante week met verschillende ervaringen. We leerden wat over het schoolsysteem en bezochten de 3 scholen in Slatina-Timis. We kregen ook een uitgebreide rondleiding door het medisch centrum en de apotheek. Johny vertelde met trots wat Slatina-Timis allemaal verwezenlijkt had, met de hulp van de VZW. Hij vertelde hoe vooruitstrevend ze zijn tegenover vele andere dorpen en was duidelijk trots op zijn werk. En dat mag ook, want dat medisch centrum is een knap staaltje zorgverlening.

{gallery}album_Elise{/gallery}

Halfweg onze week ontmoetten we Kris en Hilde. We zijn ongelofelijk dankbaar dat we hen zijn tegengekomen, want ze zijn een heel grote hulp voor ons geweest. We vertelden hen wat we gezien en geleerd hadden en zij scherpte onze informatie nog wat aan. Want natuurlijk werd het ons soms iets te rooskleurig verteld. Zo leerden we de informatie nuanceren en konden we een nog juister beeld scheppen. Ze gingen met ons de volgende dagen ook op pad buiten Slatina-Timis. We bezochten de 3 andere deelgemeenten van Slatina: Ilova, Sadova-Noua, en Sadova-Veche. We bezochten de grote stad Caransebes en namen een kijkje in het winkelcentrum voor we hier in de buurt iets gingen eten. We gingen in Zagujeni ook naar een voorziening voor kinderen die uit moeilijke thuissituaties komen. De kinderen worden hier opgevangen, verblijven in leefgroepen per leeftijd en er word heel goed voor hen gezorgd. We hebben samen met Kris en Hilde besloten om voor hen kledij in te zamelen. Tot nu toe gaat dat heel goed. We zijn nu 3 weken na onze reis als ik dit verslag schrijf en er staat al een hele berg materiaal in mijn kamer, te wachten tot het naar de VZW gaat. Ik ben er van overtuigd dat de VZW hier veel mensen blij mee kan maken. Roemenië heeft een fantastische indruk op mij achtergelaten. Het is ongelofelijk wat dit volk kan bereiken met de weinige middelen die ze hebben. Ze zijn heel goed bezig, maar ze hebben nog steeds heel wat ondersteuning nodig om verder te geraken. Ik ben dan ook blij om te zeggen dat ik graag een deel zou uitmaken van die ondersteuning. Ik heb besloten dat ik deze zomer terug zal gaan naar Slatina-Timis, en dat ik mij ook wil inzetten om de VZW af en toe een handje te helpen wanneer ze activiteiten organiseren of materiaal inzamelen. Ik ben nu weer terug in Geel, maar een deel van mij is in Roemenië gebleven.